آخرین نبرد دربی مرسی‌ساید؛ خروشان، محترق، آتشین، جنجالی و پر زد و خورد
اختصاصی طرفداری | چه شبی! چه پایانی! شاید بتوان گفت تقریباً بهترین خداحافظی ممکن برای گودیسون پارک در آخرین دربی مرسی‌ساید بود. جایی که خیلی‌ها به رقابت‌های لیگ قهرمانان چشم دوخته بودند، بسیاری دیگر، مانند من و شما، چهارچشمی به دربی مرسی‌ساید خیره شده بودیم. دیداری که حقیقتاً هیچ‌کس را مایوس نکرد.
اورتون در این ورزشگاه قدیمی در دقایق پایانی لیورپول را از برد محروم کرد، سرمربی لیورپول اخراج شد و بازی به هرج‌ومرج باشکوهی کشیده شد.
حکایت آخرین دوئل مرسی‌ساید در گودیسون دقیقاً همان‌طور پیش رفت که از یک وداع فوتبالی متوقع هستیم. هنوز هم از گل تعیین‌کننده پایانی، نفس در سینه‌ام حبس شده است!
اورتون کاملاً از دور رقابت خارج به نظر می‌رسید، لیورپول تقریباً کار را تمام کرده بود و فاصله‌اش را در صدر جدول به ۹ امتیاز افزایش داده بود.
اما این آخرین دربی مرسی‌ساید در گودیسون پارک بود و ممکن نبود به این سادگی‌ها به پایان برسد. چنین هم شد و با یک انفجار غیرمترقبه ختم غائله شد. انفجار را جیمز تارکوفسکی رقم زد.
او از روح فیل جاگیلکا در داربی‌های گذشته الهام گرفت و با ضربه‌ای مهارنشدنی، توپ را به تور دروازه دوخت. هواداران اورتون این گل را تا صبح بارها و بارها تماشا کرده‌اند، شک ندارم!
گل جیمز تارکوفسکی، بازی را در لحظات پایانی به اوج حساسیت رساند و سپس همه‌چیز از کنترل خارج شد. این روزها خیلی کم پیش می‌آید که اعصاب‌ها در فوتبال این‌طور به هم بریزد، اما شخصاً از دیدنش لذت بردم!
دربی باید همین‌طور باشد، بدون رفتارهای دوستانه در پایان بازی. راستش را بخواهید، واکنش کرتیس جونز را هم درک می‌کنم، چون هر بازیکنی وقتی ببیند بازیکن حریف در حال تحریک هوادارانش است، همین کار را می‌کند.
این لحظه‌ای پر از هیجان و درام در واپسین ثانیه‌ها بود. لحظه‌ای که هواداران اورتون همیشه به یاد خواهند داشت. اورتونی‌ها چنان جشن گرفتند، گویی پیروز شده‌اند، نه اینکه فقط یک تساوی دیرهنگام را از آن خود کرده‌اند.
بعد از سوت پایان، درحالی‌که طرفداران اورتون در پوست خود نمی‌گنجیدند، غیرممکن بود تمام وقایع را دنبال کرد. کرتیس جونز و عبدولای دوکوره بعد از سوت پایان بازی به خاطر درگیری، هر دو با کارت قرمز جریمه شدند. پس از آن، آرنه اسلوت هم به دلیل اعتراض به مایکل اولیور در زمین اخراج شد!
می‌دانستیم که آخرین داربی مرسی‌ساید در گودیسون پارک قرار است دراماتیک باشد، اما تا دقیقه ۹۸ به نظر می‌رسید که این‌طور نخواهد شد، ولی شد؛ باورنکردنی بود!
بازیکنان لیورپول بعد از اینکه توپ وارد دروازه شد، به‌شدت عصبانی بودند و مستقیم به سمت مایکل اولیور دویدند.
درست چند ثانیه قبل از اینکه توپ به جیمز تارکوفسکی برسد، به نظر می‌رسید که ابراهیما کوناته در محوطه جریمه از پشت از سوی بِتو هل داده شده است،
شاید این فقط یک هل کوچک بود، اما همین کافی بود تا کوناته تعادلش را از دست بدهد و نتواند توپ را با سر دفع کند.
لیورپول کاملاً حق داشت احساس بی‌عدالتی کند، تصمیم داور کاملاً به ضررشان گرفته شده بود، اما این از زیبایی ضربه تارکوفسکی چیزی کم نمی‌کند. ضربه او به توپ واقعاً فوق‌العاده بود.
ریو فردیناند، مدافع سابق منچستریونایتد، در شبکه تی‌ان‌تی اظهار کرد:
اگر جای ابراهیما کوناته بودم، قطعاً برای آن خطا بسیار شاکی بودم.
البته طبق معمول این روزها باید منتظر می‌ماندیم، صبری سخت و طولانی بود. VAR در حال بررسی آفساید و خطا بود، و خدای من، اختلاف واقعاً ناچیز بود!
گودیسون پارک نفسش را در سینه حبس کرده بود تا بالاخره همه‌چیز به سود آبی‌ها اعلام شد. گودیسون پارک منفجر شد! هواداران به داخل زمین هجوم آوردند، بازیکنان لیورپول در حال اعتراض، بازیکنان اورتون در حال جشن. غیرقابل‌باور بود، پایانی سرسام‌آور مخصوص مرسی‌ساید!
اورتون کاملاً مستحق امتیاز بود. جرد برانتویت، جیمز تارکوفسکی و بتو فوق‌العاده بودند.
این می‌توانست مهم‌ترین برد فصل لیورپول برای کسب عنوان قهرمانی باشد اگر قادر به حفظ برتری خود بودند، اما اگر واقعیت را بخواهیم، عملکرد کلی آن‌ها بسیار ضعیف بود و قرمزها در حقیقت موفق نشدند میخ خود را در برابر رقبا در لیگ برتر بکوبند.
شاید همه می‌دانستیم دیدار عقب‌افتاده ساده نخواهد بود، و خوب، ساده هم نبود. ولی لیورپول همچنان در شرایط بسیار مناسبی به سر می‌برد و در حال حاضر همچنان دکل کشتی لیگ برتر را کاملاً در کنترل خود دارد.
درحالی‌که هنوز نفس‌ها، دم‌وبازدم و ضربان قلب‌ها به سر جایش برنگشته بود، در ۱۲۰مین و آخرین داربی مرسی‌ساید در گودیسون پارک در تمامی رقابت‌ها، هر دو تیم با ۴۱ برد برابر ماندند.
آیا این دربی قدیمی می‌توانست پایان بهتری داشته باشد؟ قطعاً نه!
امیرحسین صدر
۱۳ فوریه ۲۰۲۵
می‌دانستیم اینجا قرار است پر سر و صدا باشد. در حالی که بازیکنان دو تیم وارد تونل کوچک گودیسون می‌شدند، هر چهار سوی ورزشگاه با تمام توان فریاد می‌کشید، جو فوق‌العاده‌ای حاکم بود. و بازیکنان اورتون و لیورپول خوب می‌دانستند چه مأموریت مهمی بر عهده دارند. واقف بودیم این یک شب خاص خواهد بود، هر اتفاقی که بیفتد، می‌دانستیم باید برای یک نبرد پرتنش آماده باشیم.
داربی مرسی‌ساید عمدتاً پر از درگیری و جنجال بوده است!
این مسابقه، در دوران لیگ برتر، ۲۳ کارت قرمز به همراه داشته است، بیشتر از هر بازی دیگری در این لیگ!
بازیکنان همیشه با تکل‌های شدید یکدیگر را مهمان خواهند کرد، ازاین‌رو بدون شک می‌دانستیم درگیری‌های فیزیکی زیادی در راه است و این یک نبرد واقعی خواهد بود!
درحالی‌که برای اولین بار شاهد یک آمار عجیب و غریب هستیم که از گزارشگر بازی می‌شنوم؛
آرنه اسلوت نه‌تنها هیچ بازیکن اسکاوزری (اهل لیورپول) را در ترکیب اصلی خود قرار نداده است، بلکه حتی یک بازیکن انگلیسی هم در ترکیب اصلی انتخاب نکرده است!
این اولین باری است که چنین چیزی اتفاق می‌افتد، این مورد هم واقعاً باورنکردنی نیست؟
لیورپول چندفرهنگی…
چند ساعت قبل از سوت آغاز، کانال اورتون مشغول ثبت وقایع آخرین دربی مرسی‌ساید در گودیسون پارک است. گروهی از هواداران در بالای گودیسون رود توقف کردند تا نگاه دیگری به مجسمه دیکسی دین بیندازند و پیام‌های احساسی نوشته‌شده روی دسته‌گل‌هایی که در پای آن قرار داشت را بخوانند؛ دسته‌گل‌هایی که به یاد هوادار جوانی که اخیراً درگذشته است، گذاشته شده بودند.
در همان لحظات، یک گروه فیلم‌برداری در رستوران بلو دراگون، مردم و مجریان تلویزیونی را نشان می‌دهد که در حال خرید سیب‌زمینی سرخ‌کرده هستند.
هرکدام از این وقایع به‌ظاهر معمولی با احساسی عمیق‌تر از همیشه همراه است، چراکه این آخرین داربی مرسی‌ساید در گودیسون پارک است؛ ورزشگاهی که از سال ۱۸۹۲ خانه‌ی اورتون بوده است.
تصاویر بزرگی از دیکسی دین، گریم شارپ و باب لاچفورد بر دیوارها نقش بسته‌اند و هر سه به هوادارانی که به سمت هتل وینسلو سرازیر می‌شدند، نگاه می‌کردند. جایی که خود را «کافه مردم» می‌نامد. گروهی از هواداران بیرون آن جمع شده‌اند و سرودهایی طعنه‌آمیز علیه هواداران لیورپول می‌خواندند.
دود آبی‌رنگی که از شراره‌ها بلند شده، فضای خیابان را پر کرده است. در انتهای خیابان، تعدادی از هواداران اورتون وارد کلیسای سنت لوک انجلیست شدند و از پله‌ها بالا رفتند تا وارد غار علاءالدین شوند؛ از یادگاری‌های باشگاه، متعلق به انجمن میراث اورتون.
در طبقه‌ی اول، تبلیغی برای فروش ویژه‌ی عکس‌هایی از دروازه‌های مختلف گودیسون دیده می‌شد؛ ورزشگاهی که در هر پله‌ی سنگی و در هر صندلی چوبی آن تاریخ موج می‌زند.
متن تبلیغ چنین بود:
این همان دروازه‌ی ورودی من است. سفارش دهید؛ چرخ‌گردانِ ورودی ورزشگاه، قاب‌دار ۲۰ پوند، فقط چاپ ۱۲ پوند. پرداخت نقدی.
در طبقه‌ی بالا، پیراهن‌هایی از تمام دوران‌های اورتون از زمان نقل مکان به گودیسون پارک دیده می‌شد. پشت یکی از پیشخوان‌ها، پرچمی با یک جمله از اسطوره‌ی باشگاه، برایان لابون، به دیوار آویخته شده بود:
هرگز فراموش نکنید پسران، یک اورتونی ارزش بیست لیورپولی را دارد.
و اورتون با تمام وجود برای اثبات این جمله جنگید. شاید بیش از هر شب دیگری در تاریخ‌شان، اورتون تمام تلاشش را کرد تا این جمله‌ی لابون را به واقعیت تبدیل کند.
شاگردان دیوید مویس که سه برد متوالی در لیگ را به دست آورده‌اند، می‌خواستند در آخرین داربی خود در این ورزشگاه، لیورپول را شکست دهند؛ پیش از آنکه فصل بعد به ورزشگاه جدید خود در برملی-مور داک نقل مکان کنند.
جو ورزشگاه پیش از شروع مسابقه، کاملاً مطابق با انتظارات بود؛ پرهیجان، سرد و سوزناک و مملو از احساس.
همه‌ی سنت‌های گودیسون پارک اجرا شدند؛ از پخش سرود معروف “این یک تیم بزرگ برای بازی کردن است” از بلندگوها گرفته تا فریادهای پرشور هواداران:
اگر تاریخت را بدانی، همین کافی است تا قلبت از هیجان بلرزد!
سپس، موسیقی مشهور “Z-Cars” در حالی پخش شد که بازیکنان از تونل خارج شدند؛ آهنگی که همیشه پس‌زمینه‌ای برای لحظات بزرگ این باشگاه بوده است.
فریاد هواداران اورتون در آخرین ورودشان به زمین برای داربی مرسی‌ساید، گوش‌خراش بود و این فریادها، در دقیقه‌ی ۱۱ حتی بلندتر از این هم شد! بِتو ورزشگاه را منفجر کرد!
روی یک ضربه‌ی ایستگاهی از جَرِد برانتویت، توپ را کنترل کرد، بالا را نگاه کرد و شوتش را زیر دستان آلیسون فرستاد؛ ضربه‌ای که لیورپول را کاملاً غافلگیر کرد. گودیسون مانند بمبی منفجر شد اما برتری اورتون تنها چهار دقیقه دوام آورد.
محمد صلاح توپ را در سمت راست دریافت کرد و سانتری کات‌دار به سمت محوطه‌ی شش‌قدم فرستاد، یک پاس گل دیگر، جایی که الکسیس مک‌آلیستر با ضربه‌ی خوب سر خود، توپ را دور از دستان جردن پیکفورد، دروازه‌بان تیم ملی انگلستان، وارد دروازه کرد. بازی ۱-۱ شد.
اورتون ضربه‌ی دیگری هم خورد. در میانه‌ی نیمه‌ی اول، ایلایمان اندیایه با چشمانی اشک‌بار زمین را ترک کرد؛ به نظر می‌رسید با آسیب‌دیدگی زانو مواجه شده است. با افت انرژی اورتون، لیورپول کنترل بازی را در اختیار گرفت.
در دقایق پایانی نیمه‌ی اول، یک لحظه‌ی خطرناک دیگر برای اورتون رقم خورد.
پیکفورد شوت دومینیک سوبوسلای را دفع کرد، اما توپ برگشتی در آستانه‌ی رسیدن به دیاز بود.
در این لحظه، جیمز تارکوفسکی با یک تکل نجات‌بخش، اجازه نداد دیاز توپ را وارد دروازه کند. فرصت طلایی قرمزها از دست رفت!
تنها هشت دقیقه پس از شروع نیمه‌ی دوم، اورتون فرصت دیگری داشت تا دوباره پیش بیفتد.
ادریسا گِی سانتری دقیق به محوطه‌ی جریمه فرستاد و عبدولایه دوکوره در موقعیتی بی‌نقص قرار داشت؛ بدون مزاحمت و در فاصله‌ی تنها شش متری از دروازه.
هواداران اورتون آماده‌ی غلغله و نعره‌کشی دیگری بودند، اما دوکوره توپ را به‌طرز عجیبی به بیرون فرستاد! این بار فرصتی طلایی آبی‌ها از دست رفته بود.
پس از آن، شور، جوش‌و‌خروش و تنش به‌شدت به نبرد سخت و بی‌امان بازگشت. و گودیسون از اعتراضات تند هواداران اورتون به هر تکل لیورپول و هر تصمیم داور، مایکل اولیور، به لرزه درآمده بود.
ضربه‌ی برانتویت که فکر می‌کرد گل زده است، از فاصله‌ی نزدیک به دلیل آفساید مردود شد، و وقتی دوکوره یک موقعیت عالی دیگر را هدر داد، هواداران اورتون بار دیگر ناله سر دادند.
۱۷ دقیقه مانده به پایان، ضربه‌ای که اورتونی‌ها از آن وحشت داشتند، توسط بهترین گلزن و بازیکن فصل وارد شد.
کرتیس جونز، بازیکن تعویضی لیورپول، توپ را در محوطه‌ی جریمه‌ی اورتون دریافت کرد و شوتی کات‌دار به سمت دروازه زد.
برانتویت در مسیر توپ قرار گرفت، اما توپ پس از برخورد به او مستقیماً جلوی پای محمد صلاح افتاد. صلاح با پای راست توپ را از پیکفورد عبور داد. بیست‌ودومین گل لیگ صلاح بود.
زمان در حال سپری شدن بود و به نظر می‌رسید تمام کابوس‌های اورتون در این لحظه به حقیقت پیوسته است.
هواداران لیورپول در سکوهای بولنز استریت به هوا می‌پریدند، می‌رقصیدند، شادی می‌کردند و مشت‌هایشان را در هوا تکان می‌دادند.
و با قهقهه‌هایی زجر‌دهنده فریاد می‌زدند: «ما قهرمانی را در گودیسون پارک جشن می‌گیریم!»
لیورپولی‌ها فکر می‌کردند گودیسون را برای آخرین بار به تسخیر خود درآورده‌اند و مجموع برد بیشتری را در این زمین برای همیشه کسب کرده‌اند اما اورتون مثل همیشه در مقابل همشهری خود به‌سادگی تسلیم نشد.
بیش از ۷ دقیقه از وقت‌های اضافه گذشته بود که ناگهان توپ در محوطه‌ی جریمه به جیمز تارکوفسکی، کاپیتان اورتون، رسید. او با شوتی مهارنشدنی، سرضربِ کوبنده‌ای نواخت که شاید در تمام عمرش موفق به انجام آن نشده بود! توپ به طاق دروازه چسبید و بازی ۲-۲ شد. ضربه‌ای که مطمئناً دیکسی دین افسانه‌ای نیز به آن افتخار می‌کرد.
فوران و غلیان، با بررسی نفس‌گیر VAR تا لحظاتی متوقف شد و سپس، تأیید گل! باروت‌ها بار دیگر منفجر شد و گودیسون پارک برای آخرین بار در دربی مرسی‌ساید ترکید.
نبرد در هرج‌ومرج مطلق به پایان رسید، زمانی که عبدالله دوکوره مقابل هواداران لیورپول جشن گرفت.
کرتیس جونز به او اعتراض کرد و ناگهان درگیری شدیدی بین بازیکنان دو تیم رخ داد. در این آشفتگی، دوکوره، جونز و آرنه اسلوت، سرمربی لیورپول، همگی اخراج شدند.
حقیقتاً این احساس وجود داشت که این ورزشگاه قدیمی، که همیشه در اوج دورانش مانند یک میدان جنگ بوده، امکان نداشت بدرود بهتری داشته باشد.
لیورپولِ صدرنشین احتمالاً قهرمان انگلستان خواهد بود، کاری از دست اورتونی‌ها برای تغییر سرنوشت برنمی‌آید، لیورپول همچنان با ۷ امتیاز اختلاف در قله ایستاده است، اما شب، متعلق به اورتون بود.
این شب فقط به گودیسون پارک تعلق داشت و باید اعتراف کرد؛ افتخار و خاطراتش تا آخرین لحظه‌ی ممکن در نبرد مرسی‌ساید حفظ شد.
مانند همیشه و همیشه‌ها؛ خروشان، طوفانی و متلاطم، محترق و آتشین، جنجالی، پرکشمکش و پر زد و خورد ماند.
من یکی تا این اطراف هستم، نبردهای دربی مرسی‌ساید را در گودیسون پارک فراموش نخواهم کرد، چنان‌که چند قدم آن‌طرف‌تر، مبارزات آنفیلد را.
