ادینسون کاوانی، مشعل رنسانس ناپولی
طرفداری | در پایان فصل 2009/10 سری آ، نظرات درباره این که آیا فصل برای ناپولی موفقیت‌آمیز بوده است یا نه، دو دسته شده بود. در ابتدای فصل، خوشبینی زیادی در مورد تیم در سن پائولو وجود داشت، چرا که رئیس باشگاه، اورلیو دی لورنتیس، برای جذب فابیو کوالیارلا از اودینزه پول زیادی خرج کرده بود. اما وقتی تابستان 2010 از راه رسید، عملکرد کوالیارلا هنوز نتواسته بود انتظارات را برآورده کند. با اینکه او 11 گل در لیگ به ثمر رساند، اما فصل او نه به عنوان یک موفقیت بزرگ شناخته شد و نه هزینه‌ای که برای جذب او صرف شده بود، به خوبی توجیه شد.
قبل از شروع فصل 2010/11، سوالاتی درباره آینده او مطرح شده بود. در همین حال، آینده ستاره جوان و آینده‌دار پالرمو، ادینسون کاوانی، نیز در هاله‌ای از ابهام قرار داشت. با اینکه کاوانی در آن زمان مهاجمی در سطح جهانی نبود، بسیاری پتانسیل او را می‌دیدند و به آن ایمان داشتند.
یکی از این افراد، دی لورنتیس بود. او وقت زیادی را تلف نکرد و با توجه به خواسته‌های کاوانی برای پیوستن به یک باشگاه بزرگ‌تر، از رقابت سخت باشگاه‌های دیگر سری آ پیشی گرفت و این بازیکن جوان را به خدمت گرفت. این قرارداد که به صورت قرضی با تعهد به خرید بود، یک حرکت هوشمندانه تجاری به حساب می‌آمد.
به محض ورود کاوانی به ناپولی، کوالیارلا به رقیب دیرینه، یوونتوس، منتقل شد، که این اقدام باعث نارضایتی برخی از طرفداران پرشور ناپولی شد (نه به خاطر فروش او، بلکه به خاطر باشگاهی که او تصمیم به پیوستن به آن گرفت).
فصل 2010/11 همچنین اولین فصل کامل حضور والتر ماتزاری به عنوان سرمربی ناپولی بود؛ کسی که در اکتبر فصل قبل جایگزین روبرتو دونادونی شد. توانمندی‌های ماتزاری فوراً آشکار شد. با حمایت مارک همشیک و ازکوئیل لاوتزی از کاوانی در خط حمله، سیستم کشنده ۱-۲-۴-۳ او به کاوانی اجازه داد که به سرعت در سطح جهانی بدرخشد.
این مهاجم اروگوئه‌ای در چهار بازی اول خود گل زد؛ از جمله گل پیروزی دیرهنگام در برابر سامپدوریا. اما اوج فصل برای او، در 9 ژانویه 2011 رخ داد؛ زمانی که کاوانی هت‌تریک فراموش‌نشدنی خود را در برابر یوونتوس، رقیب دیرینه، در ورزشگاه سن پائولو به ثبت رساند. این عملکرد هیجان‌انگیز، جایگاه او را به عنوان یکی از محبوب‌ترین بازیکنان طرفداران تثبیت کرد.
«ال ماتادور» (لقبی که در دوران حضورش در پالرمو به او داده شده بود) در ادامه فصل دو هت‌تریک دیگر در برابر سامپدوریا و لاتزیو انجام داد و فصل را با 26 گل به پایان رساند. این دستاورد، در آن زمان کاوانی را به بهترین گلزن تاریخ ناپولی در یک فصل از مسابقات لیگ تبدیل کرد. به طرز طنزآمیز، با وجود تلاش‌های او، این آنتونیو دی ناتاله دیگر فرزند ناپل بود که با 28 گل در صدر جدول گلزنان فصل قرار گرفت.
با این حال، نمایش‌های کاوانی به وضوح کمک کرد تا ناپولی به جایگاه سوم برسد. این مقام به معنای حضور خودکار در لیگ قهرمانان برای اولین بار از زمان دیگو مارادونا بود. واقعاً شور و هیجانی که «ال ماتادور» در ناپل به وجود آورد، از دوران «مسیح» آرژانتینی بی‌سابقه بود. با درخشش این مهاجم اروگوئه‌ای، طرفداران شروع به رؤیاپردازی کردند.
کاوانی در فصل 2011/12 نیز نقش کلیدی ایفا کرد و گل‌های حیاتی در مسیر شگفت‌انگیز تیم در لیگ قهرمانان اروپا به ثمر رساند؛ از جمله دو گل در برابر منچسترسیتی در سن پائولو. متأسفانه، گل او در دور یک شانزدهم نهایی کافی نبود تا ناپولی را در رقابت نگه دارد و این تیم در وقت اضافه به چلسی (که در نهایت قهرمان شد) باخت. با وجود این شکست غم‌انگیز، تیم و به‌ویژه کاوانی، در سراسر اروپا مورد تحسین قرار گرفتند.
«ال ماتادور» لیگ قهرمانان را با پنج گل درخشان به پایان رساند و حالا شروع به جذب توجه از بزرگ‌ترین باشگاه‌های اروپا کرده بود. پس از اینکه فصل سری آ را با 23 گل به پایان رساند، در 20 ماه می 2012، کاوانی و ناپولی شانس داشتند تا انتظار 21 ساله خود برای کسب عنوان قهرمانی را به پایان برسانند. آن‌ها باید با یوونتوس آنتونیو کونته در فینال کوپا ایتالیا روبرو می‌شدند؛ تیمی که رقابت‌های داخلی خود را بدون شکست به پایان رسانده بود.
در یک بازی سخت و نزدیک، این مهاجم بی‌نظیر اروگوئه‌ای بود که گل اول را از روی نقطه پنالتی در دقیقه 63 به ثمر رساند. همشیک در دقیقه 83 این پیروزی تاریخی را با گل دوم مسجل کرده، هواداران تیم را به وجد آورد و کاوانی را به نمادی محبوب در میان مردم ناپل تبدیل کرد. ناپل، که به طور مداوم مورد انتقاد قرار گرفته بود اما همچنان افتخارش را همراه داشت، بالاخره نجات‌دهنده جدید خود را پیدا کرده بود.
فوتبال به دلیل تعصبش شناخته شده است، اما تعداد کمی از هواداران می‌توانند با عشق و تعصبی که ناپولیتانی‌ها برای تیم‌شان دارند رقابت کنند. این احساسات عمیق، شبیه به عشق و مهربانی یک مادر است برای فرزندش.
ادینسون اکنون به طور قطعی در قلب همه ناپولیتانی‌ها جاودانه شده بود. این ترکیب عشق و علاقه‌ای بود که او هرگز در هیچ کجای دنیای فوتبال نخواهد یافت. با این حال، علیرغم موفقیت‌ها، رقابت در سه جبهه باعث شد ناپولی در فصل 2011/12 در جایگاه پنجم قرار گیرد و سهمیه حضور در لیگ اروپا را کسب کند.
در حالی که بازیکن با کلاسی مانند کاوانی باید در لیگ قهرمانان باشد، او از تمام علاقه‌مندی‌های باشگاه‌های رقیب در سراسر اروپا چشم‌پوشی کرد و برای فصل بعد آماده شد.
و بهترین عملکرد کاوانی در پیراهن ناپولی هنوز در پیش بود. پس از دو فصل درخشان، فصل 2012/13 بهترین فصل او در ناپولی بود. او در ابتدا هت‌تریک فوق‌العاده‌ای برابر لاتزیو به ثمر رساند و در نوامبر همان سال، چهار گل مقابل دینامو کیف اوکراین در لیگ اروپا به ثمر رساند. توانایی کاوانی در ارائه بهترین عملکرد خود در بازی‌های بزرگ، باعث شادی وصف‌ناپذیری در میان طرفداران ناپولی شد. در ژانویه، او هت‌تریک دیگری در برابر رقیب دیرینه، رم، در دربی خورشید به ثمر رساند و این میزان را با هت‌تریک دیگری در برابر اینتر افزایش داد. مطابق انتظار، کاوانی فصل را با 29 گل به عنوان آقای گل به پایان رساند و کمک کرد تا ناپولی در جایگاه دوم قرار گیرد؛ بهترین مقام آن‌ها از زمان فتح اسکودتو در 1990.
کیفیت و ثبات نمایش‌های او غیرقابل انکار بود. حالا که او به عنوان یکی از بهترین مهاجم‌های جهان شناخته می‌شد، به باشگاه‌های ثروتمندی مانند منچسترسیتی، رئال مادرید و پاری سن ژرمن لینک می‌شد. اگرچه او وفاداری خود را به ناپولی تایید کرد و از تأثیر مثبت فوتبال ایتالیا بر حرفه‌اش سخن گفت، اما وسوسه پیوستن به غول‌های اروپا برای کاوانی جذاب‌تر بود و سرانجام در جولای 2013، او به پاری سن ژرمن پیوست. پس از سه فصل فوق‌العاده، او با مبلغ 64 میلیون یورو منتقل شد که در آن زمان، ششمین انتقال بزرگ تاریخ فوتبال بود.
نظرات درباره جدایی کاوانی، دچار چند دستگی شد. اهمیت گل‌های او و قلبی که درون زمین نشان می‌داد، جدایی‌اش را برای بسیاری از طرفداران قابل پذیرش کرد. در پایان دوران حضورش در ناپل، کاوانی چهارمین گلزن برتر تاریخ باشگاه با 104 گل طی 138 بازی در تمامی رقابت‌ها بود.
با وجود این موفقیت، تأثیر او در ناپل اغلب دست‌کم گرفته می‌شود. درست است که گل‌های او هیچ‌گاه فراموش نخواهند شد و در میان ناپولیتانی‌ها او به عنوان یک نماد باقی خواهد ماند. اما نمایش‌های کاوانی همچنین به تجدید حیات کلی باشگاه کمک کرد. پیش از حضور کاوانی، بالاترین مقام ناپولی پس از ورشکستگی در 2004، رتبه ششم بود.
عملکرد او باعث شد ناپل برای اولین بار در دهه‌ها به لیگ قهرمانان برسد؛ عملکردی که باعث شد ناپولی اولین جام خود را پس از دهه‌ها کسب کند؛ و عملکردی که برای باشگاه 65 میلیون یورو درآمد به همراه آورد تا در بازار نقل‌وانتقالات هزینه کند.
قبل از کاوانی، بازیکنان بزرگ ناپولی مانند لاوتزی و همشیک، به عنوان استعدادهای جوان با مبالغ کمتر از 10 میلیون یورو جذب شده بودند. مبلغ 18 میلیون یورویی که برای جذب کوالیارلا پرداخت شد، در آن زمان رکورد بود و تنها موفقیت می‌توانست به ناپولی اجازه دهد که همچنان این‌گونه خرج کند. اما موفقیت با فابیو نیامد… این موفقیت با ادینسون آمد.
در فصل قبل از پیوستن به ناپولی، این مهاجم اروگوئه‌ای 13 گل برای پالرمو به ثمر رسانده بود. این تعداد گل دستاورد قابل‌توجهی بود، اما هیچ‌کس انتظار نداشت که او به این سرعت در ناپل بدرخشد. او در کامپانیا جا افتاد و به یک بازیکن سطح جهانی تبدیل شد. دی لورنتیس ریسک کرد و مزد سرمایه‌گذاری خود را، میلیون‌ها برابر گرفت.
حضور در لیگ قهرمانان درآمدهایی برای ناپولی به همراه داشت تا آینده‌اش را تقویت کند. فراموش نکنیم که مبلغ دریافتی از راه فروش کاوانی باعث شد ناپولی بتواند امثال رافائل بنیتس، گونزالو هیگواین، خوزه کایخون، دریس مرتنس و رائول آلبیول را به خدمت بگیرد. قبل از کاوانی، ناپولی هیچ‌گاه نمی‌توانست چنین بازیکنانی را جذب کند. «ال ماتادور» دوباره این تیم بزرگ جنوبی را به نقشه فوتبال جهان بازگرداند.
و در نهایت این سؤال مطرح می‌شود؛ اگر کاوانی این‌چنین موفق نمی‌شد، آیا ناپولی همین تیمی می‌شد که امروز هست؟
برگردان فارسی یادداشتی از Gentleman Ultra